چگونه مخالفان خاموش را به صحنه بیاوریم؟

گفتم مخالفان خاموش ، درست است ، اینجا ایران است ، رسانه هایش رسانه دروغ است ، حاکمانش با دروغ حکومت می کنند و مردم به دروغ ها عادت می کنند ، عده ای آن را بدون شک می پذیرند و عده زیادی نمی پذیرند و می شوند معترضان خیابانی و اما عده نسبتا زیادی از مردم با وجود اینکه کاملا با شرایط موجود مخالف هستند ، سکوت می کنند ، آنها منتظر هستند تا بقیه برایشان کاری کنند ، یا واقعا می ترسند که مانند بقیه مردم به خیابانها بیایند ، اینها همان مخالفان خاموش هستند ، آیا آنها فرزندی ندارند ، آیا آنها به آینده فرزندشان فکر نمی کنند ، آیا آنها به آینده کشورشان نمی اندیشند ، در خبرها می خوانیم که کشور قرقیزستان با حضور گسترده مردم معترض و با رهبری منسجم تواسته اند دولت را سرنگون کنند ، بخدا ما هم می توانیم ،بعد از دیدن اوضاع قرقیزستان به نظرم رسید که یکی از بزرگترین اشتباهات جنبش تسخیر نکردن صدا و سیمای کودتا بود. یعنی واقعا نمیشد اونجا رو گرفت؟ شما فکر کنید اگه از 3 میلیون نفری که تو 25 خرداد اومدن 100 هزار تاشون (یا 10 هزار تا!) میرفتن سمت صداوسیما، نمیتونستن اونجا رو بگیرن؟ بعدش هم یه چندتا بیانیه میرحسین رو پخش میکردند، باور کنید نظام برمی گشت! یکی از مهمترین مشکلات جنبش این بود که مردم شهرهای کوچک در سراسر کشور واقعا از اوضاع تهران خبر نداشتند. الان قضیه فرق میکنه که خیلی سطح آگاهی ها رفت بالا و مردم کل کشور تقریبا فهمیدند چی شده در انتخابات و بعد از آن، ولی اون اوایل حکومت بی شرف واقعا خوب عمل کرد و تقریبا تمام وسایل اطلاع رسانی رو بست. من یادمه حتی تو خود شهر تهران هم بودند آدمهایی (که تنها وسیله اطلاع رسانی آنها تلویزیون بود) که از اطرافشان خبر نداشتند. حالا چه برسه به شهرستانها. تلویزیون ضرغامی فردای انتخابات پیام تبریک میرحسین و کروبی و محسن رضایی‌ (م.رض!) رو پخش کرد (که چند روز قبلش از کاندیداها ضبط کرده بود! و شما تصور کن کسی که فقط و فقط تلویزیون کودتا رو میبینه (و البته بهش اعتماد داره) چی فکر میکنه؟ واقعا اون روزها بیشترین نیاز ما تسخیر تلویزیون (حتی به مدت چند ساعت) بود تا امروز تو ایران آزاد زندگی میکردیم
بنظر من باید به فکر راه کارهایی باشیم تا مخالفان خاموش به جمع مردم معترض بپیوندند تا بتوانیم کشورمان را از دست این حکومت دیکتاتوری نجات دهیم. به امید پیروزی مردم ایران زمین